Luister maar weer

Neil Young is inmiddels een jaar of 150 oud en tussen al z'n klimaatactivisme, z'n ouwelullengeleuter en z'n kruistocht tegen Donald Trump door brengt-ie af en toe nog wat nieuwe muziek uit. Dit keer album nummer 47, waarvoor-ie een soort nieuwe band heeft opgetuigd, The Chrome Hearts. Spil in de band is Micah Nelson, de 35-jarige zoon van Willie Nelson. Neil heeft sowieso wat met zonen van Highwaymen: zo nam hij ook al meerdere platen op met Promise of the Real, de band van Lukas Nelson, en werkte hij samen met Shooter Jennings. Over de schurende beefjerkyrock op de plaat valt verder weinig te zeggen. Het is niet meer zo iconisch als in z'n hoogtijdagen halfweg de jaren 70 met de trilogie van de goden (On the Beach - Tonight's the Night - Zuma), op goede geluidsinstallaties klinkt het niet per se beter en aan de politieke boodschap van Neil hebt u waarschijnlijk ook een broertje dood. Live is het waarschijnlijk wél fantastisch, en dat kan op dinsdag 1 juli in Groningen, waar jullie dan ook nog eens kans maken om jullie grote vrind Mosterd tegen het lijf te lopen. Ook present op die 1 juli in Groningen: Van Morrison, die óók een nieuwe plaat heeft, maar daar gaan we niet eens naar luisteren. Dat mogen jullie doen!

U luistert maar weer

Een nieuwe plaat van onze favoriete chagrijn, Van Morrison, die er de laatste jaren bijstaat of hij liever z'n eigen kop eraf schiet dan dat hij nog wat langer op het podium moet staan. Is allemaal niet heel erg nieuw materiaal want het meeste is opgenomen in 2014 en een aantal nummers in 2018 en 2019. "This album represents a small percentage of the huge amount of unreleased material we are hoping to roll out in the near future, rather than letting it gather dust in some archive." Eentje voor de fans dus, want de meesten van ons zijn na 1979 (Into the Music) wel afgehaakt. Het schiet ook alle kanten op - onze favorieten natuurlijk de twee heerlijke duetjes met ongelooflijke koning Willie Nelson. Meer nieuwe muziek deze week: Soul Asylum, van Runaway Train, klinkt stiekem best geinig, en natuurlijk weer een bootlading troep. PS. Nick Cave, iemand?

Tsjaaaaa

Er is een nieuw plaatje van Van Morrison, die sinds 1972 (na Astral Weeks, Moondance, His Band and the Street Choir, Tupelo Honey en Saint Dominic's Preview, zogenaamd allemaal magistraal) veranderde in wachtkamermuzikant. Het is een flinke dubbelaar met skiffle, zeg maar New Orleans blues en jazz en dixieland met veel gepriegel en gepruts met wasbordjes. Van Morrison wordt in bepaalde kringen niet meer gepruimd omdat-ie nogal antivax was in de coronaperiode - daar maakte-ie ook liedjes over.  Welnu, het kan ons niks verrotten wat die Van Morrison nu weer allemaal vindt en uitvreet, maar die muziek van 'm is ook een soort vaccinatie. Een vaccinatie met een placebo. Je merkt er gewoon zo weinig van. Het is niet slecht, maar het is ook niet goed. Het is niet leuk. Het is in de rij staan voor een vaccinatie waar je niks aan hebt. Daar komt onze favoriete muziekmetafoor weer: wachtkamermuziek om lekker bij weg te dommelen. Hoogtepunt is het dromerige negen minuten durende Green Rocky Road, al is het van Dave Van Ronk natuurlijk veel leuker en beter. Enfin, Van Morrison, niet kopen, lekker niet heengaan, maar als u bij de tandarts zit en u hoort een onbekend nummertje door de speakers komen, weet u van wie het is. Meer nieuwe muziek na de klik!